فصل نو

به نام خداوندمهربانان

به نام سرفصل آغازها.

به نام آنکه سرفصل هرآغازی است.

انکه سبب شداین وبلاگ رابنویسم.نیازم بودکه نوشتن آغازکنم.وچنان که دوستان خودرادشمن میدانستم.بدبینی من به دشمنانم بودودوستانی که دوستم نداشتندومن جان نثاربودم.اکنون هم دشمنانی درکمین من ایستاده اندکه بدانندکی وچگونه به آنهامی تازم وانگاه که مدتی ازمن بی خبرندهنوزپی به ناتوانی من نبرده اندونمیدانندکه من شب راباترس فردابیدارم وصبح که میشودازترس ولرزمواجهه خوابم میبردوهمین که بیدارمیشوم وچشم بازمیکنم شب رابه درازامی ایستم که مبادادشمنی باخبرازبی خبری من باخبرشود.

الان که نویسنده شده ام به شمامیگویم فصلی نوراآغازکرده ام.که اگرپاییزباشدواگرسردباشدواگربرف بباردمن امیدم به دوستانم خواهدبودکه به من امرکنندوبهاری شوم.که طاعت امردوستانم بهترازهرپاییزبرگ ریزانی است.انگاه که باخودم عهددوستی بسته ام.چون ساده دل ونازک دل بودم وغصه دوست نادان وناباب راازسربیرون کرده بودم وهمان عهدراهم به دوستی داشتم که نه دوستی نادان است ونه دشمنی دانا.پس همه رادوست داشتن هنرمن است که باهمه دوستم که نه دوست نادان یادشمن دانا.

چرااینهمه طول وتفسیرکه آدم عاقل کی میتواندنادان یادشمن وحتی ناباب شود.پس همه این صفات ناجورخاص همان نادان یادیوانه است.البته اگردیوانه هایی که وجودندارندناراحت ودلگیرنشوند.پس بامن دوست ومهربان باشید.

اگرمرابیشترازدوست دوست داری به من بیاموزکه عقلم خردواندیشه ام هم همین است که همه دوستدارم باشند.واقعیتش دلگیرم که چندنفری هستندازمن ناراحت وغمگینندواین غصه من است وحال که خواستم فصل نوی داشته باشم همه دلگرمی ام به شماست.

یادوستی بارانی باش.یاابری باش وبهاری به من هدیه کن.یاطوفان ومن راهم باخودببر.خلاصه به من اموختن رابیاموزکه هیچ نمیدانم.وازاین حیث پوچ پوچم.چون گردویی که روی میزصبحانه مانده است.

واین فصل راادامه خواهم داد

باتو